Een van de 4.155.476 Dominodaysteentjes handje geholpen?!

Life is like Dominoday, originally uploaded by guigui.

Record aan diggelen?

Afgelopen vrijdag werd het record van Domino Day verbeterd. Meer dan 4 miljoen stenen vielen in de hal in Friesland. Dat is positief nieuws. Wekenlang is er hard gewerkt om dit record scherp te stellen. De media uit binnen en buitenland heeft er flink wat aandacht aan besteed. Vooral ook toen de poging even negatief in het nieuws kwam. Onder toeziend oog van meester domino Robin Paul Weijers werd een in het pand verwaalde mus het leven ontnomen om de recordpoging veilig te stellen.
Ethische vragen werden gesteld. Wat mag je er voor over hebben om zo’n recordpoging te doen slagen? Het leven van een mus? Of het slinks manipuleren van onbereidwillige dominostenen?

Met trillende handen zien we Laurent en de andere bouwers een brug slaan voor de aanstormende rij dominosteentjes. De seconden tellen af, met een meter per seconde komen de steentjes eraan. Commentatoren gillen het uit, “Gaat het hem lukken? De wereld drukt op zijn schouders, hij kan zijn handen niet stilhouden. Kan hij die laatste steentjes op tijd neerzetten? Anders valt hier de recordpoging wellicht in het water. De rij kruipt omhoog, de eerste brugdelen worden genomen, de aandacht is bij de voorlaatste ligger. We zien de steentjes ook hier probreemloos de overkant bereiken. De euforie is onaards. Het is allemaal net gelukt, de steentjes vallen allemaal mooi in rij. Of toch niet?

Mij valt bij het laatste brugdeel een kleine onregelmatigheid op. Hier valt eerste het tweede, dan pas het eerste steentje. Is dat niet tegen alle wetten van Domino in?
Ik analyseer de 273.586 steentjes die daarvoor zijn gevallen, beeldje voor beeldje, frame voor frame. Daarbij valt me op dat alle steentjes in een bepaalde volgorde vallen. Wanneer een steentje in een bepaalde richting valt, duwt het het steentje ernaast in dezelfde richting om. Behalve bij de brug.
Daarbij valt ook het handje van de bouwer van de laatste brug op. Dat handje zit wel erg dicht bij die rij steentjes. Een klein ijzerdraadje in het verlengde van die hand tussen steentje een en twee, zou zomaar steentje twee als eerste kunnen omduwen.
Helaas, dit is slechts een hypothese, het is geen waarheid. Wellicht ben ik de enige die dit heeft gezien en dan kan iets niet als waarheid erkend worden. Zelfs niet als het tegen de wetten der natuur zou ingaan. Daarvoor moet een verschijnsel door meerderen gezien zijn en moet het zelfs reproduceerbaar zijn, wetenschappelijk bewezen. De hele opstelling van de bruggen zou dan in een lab nagebouwd moeten worden om na 100 pogingen te kunnen vaststellen dat er van de 100 keer niet een keer het tweede steentje voor het eerste steentje kan vallen. In Nederland kun je daar zelfs subsidie voor aanvragen.

Daarnaast moeten we ons de vraag stellen: Wie moet in deze maatschappij de waarheid aan het licht te brengen? De journalistiek? Die heeft net van Balkenende te horen gekregen dat ze meer positief nieuws moet brengen. Het vallen van het record is positief. Het manipuleren van de waarheid is negatief.

Dit stuk staat nu op mijn blog. Een eenzame blogger met een dvd recorder. Onlangs publiceerde een getuige op de moord van Seveke in Nijmegen zijn verslag op zijn weblog. Hij haalde het, na veel publiciteit, ook weer snel van zijn weblog af. "Misschien dat webloggers eens gaan nadenken stelde de weblog redactie van de Voolkskrant in een reactie hierop. Dat heeft mij in dit geval aan het denken gezet.

Moet ik mijn ervaringen wel publiceren? Ik wil graag meer aandacht voor positieve berichtgeving. Alles wat je aandacht geeft groeit. Waarom zou ik dan aandacht schenken aan deze futiliteit? In totaal gingen er 4.155.476 dominostenen om, dat positieve nieuws moet gevierd worden. Een dubieus vallend Domino-steentje in een rij van 4.155.476. Waar hebben we het over?

Moeten we niet meer aandacht besteden aan de grote lijn? Aan het positieve van deze creatieve uitspatting; het uitbeelden van fantastisch interessante verhalen in Dominosteentjes? Details zijn toch niet belangrijk?
Of toch wel?